Adaptacja powieści Finneya, której niestety nie miałem okazji czytać, bo została wydana w Polsce tylko raz w 1993 roku i nakład od dawna jest już wyczerpany. Mogę tylko podejrzewać iż to wierna ekranizacja. Tak czy inaczej jest to jeden z najbardziej trzymających w napięciu filmów lat 50tych.
Początek wydaje się być typowy dla produkcji tego okresu. Naiwny wstęp pełen raczej obyczajowych treści zaznajamia nas z postaciami, które zdają się być bardzo przyjaznymi osobami. Wbrew założeniom epoki, sielanka nie trwa jednak zbyt długo i reżyser szybko rzuca nas w wir akcji. I jeśli miałbym coś zarzucić filmowi to jest to tylko jedna rzecz. Początkowy motyw z ciałem, które pojawia się nie wiadomo skąd, a następnie znika i trafia do kostnicy, a policja nie robi sobie zwyczajnie nic z tego faktu jest niedorzeczny. Potem jest na szczęście lepiej, a napięcie z każdą minutą rośnie.
Ostatnie 20 minut ma tak silny ładunek emocjonalny, że współczesny widz, nawet nie lubiąc kina tamtych lat będzie nerwowo obgryzał paznokcie. "Inwazja porywaczy ciał" to wzorowy horror, pełen niespodzianek i godnych zapamiętania scen. Muzyka również wybija się z tłumu, jest dynamiczna, szybka, idealnie podkreśla pełne grozy momenty. Dlatego też można wybaczyć scenariuszowi że bywa naiwny i nielogiczny.
Ode mnie słabe 8.